Forum forum usunięte Strona Główna
 FAQ   Szukaj   Użytkownicy   Grupy    Galerie   Rejestracja   Profil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości   Zaloguj 

Moje bazgrołki
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum forum usunięte Strona Główna -> Kącik Literacki
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość






PostWysłany: 18.06.08, 7:43PM    Temat postu:

Dzięki :) Może i ja spróbuję coś "skrobnąć" ;)
Powrót do góry
Gość






PostWysłany: 19.06.08, 7:27AM    Temat postu:

Liczę na to Yelena :D To moje następne opowiadanie, a raczej jego pierwsza cześć, niestety nie mam zbyt wiele czasu na dłuższe siedzenie przed komputerem więc na razie zamieszzem tyle, a kiedy reszta nie wiem :)

[b]Duchy Starego Sadu część: I[/b]


-Dzieci, dzieci zbliżcie się do mnie!- Zawołała staruszka do swych wnucząt- pójdziemy do sadu, a tam poznacie wspaniałą historię.
Poszła, więc cała piątka, bo wiadomo, że wszystkie dzieci lubią historie, bez różnicy czy są one zmyślone, czy też prawdziwe. Usiedli wszyscy pod najstarszym drzewem w sadzie i wpatrywali się zafascynowani w babkę. Nie była to już ta sama kobiecina, która stała jedną noga w grobie, ale pełna życia młoda dziewczyna, która niegdyś tu, po tym sadzie, stawiała miękko swe kroki, marząc o przeszłości. Kobieta westchnęła, rozglądając się dokoła rozmarzonym wzrokiem i zaczęła snuć swą opowieść, miłym, ciepłym głosem:
- czuję kochane dzieci, że już zbyt długo nie pożyję, a muszę przekazać komuś tę historię. Historię o starym Janie i jego narzeczonej.
Gdy tylko to powiedziała gałęziami starych drzew zakołysał delikatny wiatr, a w powietrzu roztoczyła się słodkawa woń fiołków. Dzieci rozejrzały się uważnie, opowieść zaczęła żyć.
-Dawno temu, gdy mój ojciec był dzieckiem, a jego brat Jan młodzieńcem sad ten zaczął dopiero powstawać. Pełen był młodych drzewek, będących obietnica lepszego jutra. Największe nadzieje w tym jutrze pokładał Jan. Był to przystojny chłopak, który zaczął już marzyć o domu, o rodzinie i o swej narzeczonej sunącej w ślubnej sukni przez tak drogie obojgu miejsca. Wszystko było takie piękne. Wuj mój przygotował już wszystko na ślub. Na jego ustach wciąż widniało imię pięknej Elżbiety, której przybycia tak bardzo nie mógł się doczekać. Och jak długa wydawała się ta miesięczna rozłąka! Jak jego serce tęskniło za swą wybranką! Cóż jednak mógł zrobić? Czekał cierpliwie, pielęgnując każde miejsce, w którym miała stanąć delikatna stópka jego narzeczonej. Szczególnie troszczył się o sad, o którym tak bardzo niegdyś marzyła dziewczyna.
Pewnego wieczoru właśnie wtedy, gdy dzień spotyka się ze zmierzchem, ukochana Jana odeszła do lepszego świata. Odeszła cicho, niespodziewanie, z uśmiechem na ustach. Tego właśnie wieczoru młody Jan przechadzał się po sadzie. Nagle zerwał się lekki wietrzyk niosący słodki, nieziemski zapach fiołków, ulubionych kwiatów Elżbiety. Chłopak uśmiechnął się delikatnie „Czyżby wróciła”- pomyślał i począł się rozglądać, aż nagle serce poczęło bić mu mocniej. Pod najstarszym drzewem, pod tym, pod którym właśnie siedzimy, ujrzał postać pięknej dziewczyny. „Elżbieta”- pomyślał uradowany. Przybliżył się nie, co do szczupłej postaci o długim blond warkoczu, w powiewającej błękitnej sukni. „Elżbieto”- zawołał ,lecz dziewczyna nie odpowiedziała, jedynie leciutko kiwnęła głową. Jan zdziwił się nie, co i przystanął na chwilę. Wtedy narzeczona wyciągnęła przed siebie smukłą, białą dłoń w geście przywołującym go do siebie. Gdy podszedł już na odległość kilku metrów, tak, że widział ją dokładnie, spostrzegł, że coś jest nie tak. W postaci wybranki było coś innego, coś cudownie nieziemskiego, czego dotąd nie widział. W jednej chwili wiatr nasilił się niosąc jeszcze intensywniejszy zapach. „Elżbieto”- powiedział i usłyszał w odpowiedzi tak przyjemny dla ucha szept dziewczyny, choć jej piękne usta nie uchyliły się nawet na milimetr „Janku, dbaj o ten sad, proszę, dbaj o niego tak jakbyś dbał o mnie” – szepnęła. Uśmiechnęła się jeszcze tylko słodko, skinęła śliczną główką i rozpłynęła się w otaczającym ich półmroku, zostawiając po sobie jedynie ten cudowny zapach. Wówczas do chłopca wszystko dotarło, zrozumiał, wiedział już, że rozłąka okazała się za długo, że pół jego serca odeszło wraz z Elżbietą.

C.D.N


Ostatnio zmieniony przez Gość dnia 19.06.08, 9:35AM, w całości zmieniany 3 razy
Powrót do góry
Gość






PostWysłany: 19.06.08, 10:42AM    Temat postu:

Po prostu piszesz świetnie! Twoje opowiadania mają zawsze ciekawą fabułę :)
Powrót do góry
Gość






PostWysłany: 24.06.08, 1:55PM    Temat postu:

Sissi, twoje opowiadania są takie ładne! Pierwsze przywodzi na myśl powieści LMM i jest naprawdę bardzo sympatyczne! Zofia przypomina mi trochę... panią Małgorzatę Linde z charakterystycznym "ot, co" i tym, że potrafi przyznać się do błędu. :D Natomiast drugie opowiadanie jest takie "zwiewne", piękne po prostu. Pisz dalej!
Powrót do góry
Gość






PostWysłany: 24.06.08, 3:12PM    Temat postu:

Cudowne opowiadanie! Jeszcze kilka i będę się Tobą do reszty zachwycać! Jej, czekam na następne :)
Wspaniałe!
Powrót do góry
Gość






PostWysłany: 25.06.08, 8:02AM    Temat postu:

Dziękuję wam bardzo, ale musze was troche zmartwić :) Mam już napisaną drugą część opowiadania "Duchy Starego Sadu" Ale nie podoba mi się ona. To znaczy nie jest taka jaką chciałam stworzyć. Niemniej kiedy zmusze się przysiąść przed komputerem na dłuższy czas "przestukam" ją i zamieszcze tutaj, wtedy same ocenicie czy naprawde miałam racje, że z początku nie chciałam zamieszczać reszty.

P.S. Prawdopodobnie II część będzie przepisana na jutro. Bo cuż zrobić ogarnęło mnie już słodkie wakacyjne lenistwo i ... dziś mi się nie chce :D


Ostatnio zmieniony przez Gość dnia 25.06.08, 8:04AM, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Gość






PostWysłany: 25.06.08, 9:23AM    Temat postu:

Sissi, przeczytałam Twoje opowiadania i bardzo, bardzo mi się spodobały! Są urocze!!! Szczególnie to, o starym zegarze! Lubię tego typu opowiadania.
Czytałaś może serię "Sara w Avonlea"? Powinna Ci się spodobać! Nie uwierzysz pewnie, ale jest tam opowiadania niemal identyczne do Twojego! Nie żartuję - tam Sara i jej ciotki znajdują klejnoty w właśnie starym zegarze! :D
Opowiadaani są bardzo ciekawe, pisane z polotem i fantazją. Bardzo mi sie podobają! Czekam na kolejne! :)
Powrót do góry
Gość






PostWysłany: 27.06.08, 10:12AM    Temat postu:

Niestety niechcący usunęłam nie tego posta co trzeba :oops: i druga część opowiadania przepadła, trudno, przepisałam wszystko jeszcze raz. Mam nadzieję, że nie będzie dużo błędów, ale uwierzcie mi naprawde się spieszyłam


Obiecana kolejna część.

Duchy Starego Sadu część: II



Wkrótce po całej wsi rozeszła się wieść o śmierci dziewczyny i o obłędzie, w który wpadł Jan. „ To dziwne”, szeptali ludzie, „Jan wiedział o śmierci Elżbiety dużo wcześniej nim przyszedł telegram donoszący o tym”. Nikt jednak nie uwierzył w to, że chłopak spotkał się z duchem narzeczonej. Twierdzono, że Jan zwyczajnie oszalał.
Tak, czy inaczej lata mijały, młody chłopak zmienił się niebawem w staruszka, lecz jego pamięć o ukochanej była nadal tak świeża jak w dniu jej śmierci. Zgodnie z przyrzeczeniem danym sobie wiele, wiele lat temu stary Jan pielęgnował sad <Dbaj>. Wkrótce jednak popadł w długi, a że był stary, nie mógł zarobić pieniędzy wystarczających na ich spłacenie.
Któregoś wiosennego dnia, przez sad kroczył pewnie, młody, zarozumiały człowiek, którego nagle doszły szepty staruszka, przemawiającego do starych drzew. „Będzie łatwiej niż my myślałem”, zaśmiał się młokos unosząc kpiąco jedną brew. Na głos zaś, kłaniając się, przemówił przesłodzonym głosem: „Witam, nazywam się Bogacki, jak mniemam pan jest Janem Konarskim?”. „Tak, to ja”, odpowiedział staruszek podnosząc się z trudem.
„ świetnie, że pana zastałem, dostał pan już zapewne list o tym, że w wyniku niespłaconych długów przejmuję ten sad”, powiedział wyniośle. „Nie zrobi pan tego”, rzekł Jan, a w jego oczach pojawiły się dawne iskierki, „nie pozwolę na to, nigdy”. „Jutro przyjdę tu z drwalami. Jeśli do tego czasu nie spłaci pan długu, wytniemy sad”, Bogacki powiedział to szybko i odwrócił się na pięcie, nie wiedząc, że zostawia za sobą człowieka ze złamanym sercem. Dla biednego Jana świat zawalił się po raz drugi. Nie może żyć, jeśli nie będzie sadu. Nie spełni prośby, Elżbietki. Staruszek nie ośmielił się mówić o tym nawet rodzinie, jeśli mu pożyczą daną sumę, nie zdoła jej oddać. „Cóż robić, muszę ich jakoś powstrzymać”, pomyślał. Całą noc Jan zadręczał się pytaniem-, co zrobi, chwytał się każdego pomysłu jak tonący brzytwy, aż w końcu, w chwili, gdy na niebie pojawiła się złocista kula, rozpraszając mrok sadu, usnął. Przyśniła mu się scena z przed wielu lat, gdy po raz ostatni ujrzał Elżbietę. Za chwile jednak znów się przebudził, a może śnił dalej, bo zdarzyła się rzecz niezwykła. Najpierw ujrzał niebo, korony drzew, pokryte białym kwieciem, niczym koronką. Później spojrzał w bok i ujrzał małe, białe pantofelki, wystające spod błękitnej sukni. Ogarnęło go dziwne uczucie, poczuł drżenie własnego ciała i spojrzał w górę. „Elżbieto”, wyrzekł tonem przesyconym czułością, spoglądając w kochaną twarz narzeczonej. Dziewczyna uśmiechnęła się słodko i wyciągnęła doń swoją smukłą dłoń. Jan ujął ją delikatnie, lecz nie był to już ten staruszek, stał się na powrót młodym chłopcem sprzed tak wielu lat. „Czekałam na ciebie Janku”, rzekła dziewczyna wpatrując się w oczy ukochanego. Na te słowa chłopak przyciągnął ją do siebie tuląc delikatnie do swej mocnej piersi. Nie mógł uwierzyć, że ma ja przy sobie, że nic ich już nie rozdzieli. W chwili, gdy młoda para jaśniejąca w nieziemskim blasku przechadzała się, pierwszy raz od tak dawna, po sadzie zjawili się drwale. Zjawił się również sam Bogacki, jednak, ani on, ani jego ludzie, nie zostali dłużej tak przerażeni tym niezwykłym zjawiskiem.
Nasza rodzina dowiedziawszy się wszystkiego, spłaciła długi biednego Jana, a każde następne pokolenie pielęgnuje sad tak, jak to zwykł niegdyś czynić Jan. Myślę kochane dzieci, że w taki dzień jak dziś, sad przepełniony jest obecnością duchów naszej rodziny, które oddały mu serce. Może i mnie niedługo tu spotkacie- westchnęła wdychając słodką woń fiołków- nie wolno wam nigdy zapomnieć o tej historii, proszę, wierzę, że Jan i jego narzeczona wciąż przechadzają się między drzewami, być może wy również kiedyś ich zobaczycie- uśmiechnęła się do kogoś, kogo dzieci zobaczyć nie mogły, stając się na powrót starą kobietą. Babcia wyszła powoli z sadu zamykając za sobą furtkę by już nigdy do niego nie wrócić, przynajmniej nie w tej postaci.
Powrót do góry
Gość






PostWysłany: 27.06.08, 10:53AM    Temat postu:

Sissi, twoje opowiadanie jest piękne! Szczególnie fragment, gdy Jan spotkał narzeczoną i kiedy babcia odeszła z sadu na zawsze... Ale humor też tutaj znalazłam. Bogacki i drwale musieli nieźle wyglądać, uciekając :D
Powrót do góry
Gość






PostWysłany: 27.06.08, 12:45PM    Temat postu:

Cieszę się, że Ci się podobało :)
Powrót do góry
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum forum usunięte Strona Główna -> Kącik Literacki Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9  Następny
Strona 2 z 9

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group

Theme xand created by spleen & Programosy.
Regulamin