Powieści o Emilce

Szymon · Wysłany: 07.07.08, 5:26PM Temat postu:

Nie ma za co :) w końcu ja tutaj też jestem od myślenia ;). Po prostu nie chcę, żeby coś się niepotrzebnie na forum powtarzało :).

Gość · Wysłany: 12.07.08, 10:35PM Temat postu:

Hmhm... muszę stwierdzić, że bardzo polubiłam Emilkę, mimo, że przeczytałam dopiero I tom. ( Ale w poniedziałek, biegnę do biblioteki po nastepny!).
Dość długi czas minął, kiedy przeczytałam inną książkę Lucy ( jakieś 4 lata), niz Anię, bo jakoś nie mogłam tego zrobić, zbytnio się do niej przywiązałam.
Emilka jest bardzo miłą i uroczą dziewczynką, a najbardziej podoba mi się w niej ten ognisty temperament.
Tylko nie wiem czemu, ale zawsze śmieszyły mnie te teksty o Murrayowskim spojrzeniu... chyba powinnam się leczyć :)

Gość · Wysłany: 14.07.08, 2:23PM Temat postu:

Gdy Emilka dorośnie, też Ci się spodoba, Nan. Mam przynajmniej taką nadzieję.
Fragmenty o Mu[b]rr[/b]ayowskim spojrzeniu Cię śmieszyły? Nie musisz się leczyć, bo mnie często też (hm... a może musimy obie...?). Podobał mi się ten rys tradycji Murrayowskich, wszelakie powiązania rodzinne, tak ważne dla bohaterów, ich krew łącząca pokolenia, cmentarz rodzinny, zjawiska, których nie da się wyjaśnić nowoczesną genetyką chociażby. Nadprzyrodzone widzenia Emilki tłumaczono pochodzeniem jej przodków, jej krwią (szkocką?), i taka mieszanka genów plus talent pisarski, wyobraźnia i piękno Srebrnego Nowiu uczyniły z niej bohaterkę idealną :).

Gość · Wysłany: 14.07.08, 2:42PM Temat postu:

Właśnie zaczęłam czytac drugi tom i jak na razie jestem pod wrażeniem.Te jest niezwykłe zdolności...
Narazie doczytałam do rozdziału, kiedy Emilka została na noc w kościele.
Mnie jakby ktoś zamknął w nocy w kościele i to jeszcze takim człowiekiem, jak pan Morrison, to chyba bym oszalała ze strachu.( chociaż emilka też była tego bliska).
A co do Murrayowskiego spojrzenia, to chyba naprawdę musimy się leczyć ;-).
Bo ja znów ciągle się z tego śmieję i sama nie wiem dlaczego.

Gość · Wysłany: 19.07.08, 9:48PM Temat postu:

Ja uwielbiam Emilkę! Jej charakter, talent, krew Starrów i Murrayów. Naprawdę Emilka jest świetną książką. Podczas niektórych fragmentów,aż ciarki przechodzą np.(jak wspomniała Nan) nocy w kościele albo uratowaniu chłopca przez Emilkę (wtedy kiedy narysowała przez sen domek). Co do Emilki i Tadzia pasują do siebie jak 2 połówki jabłka. Książka jest i piękna i romantyczna i zabawna czasem straszna. To jedna z najbardziej udanych powieści L.M Montgomery.
Wiecie, ale jednak zawsze najbardziej będę przywiązana do Ani.

Gość · Wysłany: 20.07.08, 6:27AM Temat postu:

Ja przeczytałam na razie I i III tom i jestem pod pozytywnym wrażeniem Emilki :) Podoba mi się charakter bohaterki, jej upór i zdolności. I te Murrayowskie spojrzenie... Ciotka Elżbieta musiała być pod wrażeniem :D Bardzo polubiłam także kuzyna Jimmy i Tadzia, który był stworzony dla Emilki (podobnie jak ona dla niego). Dobrze, że nie została żoną Deana :) Tak więc Emilka bardzo, bardzo, bardzo mi się podoba i mam nadzieję, że uda mi się wypożyczyć tom II.

Gość · Wysłany: 20.07.08, 7:16PM Temat postu:

Skończyłam czytać II tom i jestem Emilką mocno zachwycona. Po prostu zakochałam się w tych książkach. Jak najszybciej muszę kupić sobie III tom!
Pokochałam tu każdą postać (z wyjątkiem Dean'a, oh, nie znoszę go!). Bardzo spodobała mi sie Ilza. Taka kochana, postrzelona! I Perry, Ted, pan Carpenter, kuzyn Jim itp. Tak bardzo [i]pokochałam[/i] te książki, że muszę to zapisać kursywą :P

Jednak lubię Emilkę równie bardzo jak Anię. Tylko czasem, uświadamiam sobie, że Emilka była bardziej ludzka. Była niesamowita zarazem. Miała więcej wad i to czyniło ją bardziej prawdziwszą. Anię kocham recz jasna, ale jej wady (upór, gadatliwość, rotrzepanie) tylko dodają jej uroku i to czyni ją mało...nie wiem jak to powiedzieć. Myślę właśnie dlatego, że Montgomery była trochę nią zmęczona. Ale na pewno jak sięgnę niedługo po Aniową serię, całkowicie zmienię zdanię i powiem sobie, że byłam głupia i błacha skoro tak napisałam ;) Mimo wszystko, kocham Emilkę równie mocno jak Anię! I nie potrafiłabym wybrać pomiędzy nimi.

Gość · Wysłany: 04.08.08, 10:27AM Temat postu:

Podobał mi się ostatni tom, pierwszego nie skończyłam, drugiego na oczy nie widziałam :) Emilka... Jak ona może być taka głupia!!! (Przepraszam wszystkich jej wielbicieli, ale chodzi mi o tę dwunastoletnią Emilkę, która uwierzyła w "podeszły" wiek ojca Cassidy :) To jest nienormalne być tak naiwną.)

Gość · Wysłany: 05.08.08, 12:33PM Temat postu:

Oj, ja kiedy miałam dwanaście lat wierzyłam w jeszcze dziwniejsze rzeczy ;). Zresztą zdaje mi się, że Emilka nie do końca uwierzyła w jego wiek, tak, jak i w to, że matka ojca Cassidy jest wróżką ;).
Drugi tom jest świetny, koniecznie przeczytaj, Edyto. Scena z pocałunkiem w oknie nie dorównuje wprawdzie scenie z tabliczką w Ani z Zielonego Wzgórza, ale i tak pozostaje jedną z niezapomnianych konfrontacji dziewczęco-chłopięcych autorki!

Gość · Wysłany: 10.08.08, 10:17PM Temat postu:

"Emilkę" przeczytałam po raz pierwszy daaawno temu. I jakoś nie chciało mi się do niej wracać, po prostu nie zachwyciła dwunastoletniej dziewczynki. Ale w któreś wakacje po pewnym ciężkim dla mnie okresie miałam ochotę na coś lekkiego. I wtedy w ręce wpadła mi "Emilka". Nie, teraz nie nazwałabym tej lektury "lekką". To książka dla "trochę starszych dziewczynek" i jako dziewczynka nieco młodsza nie potrafiłam jej w pełni docenić.

Kunszt literacki jakiego nie ma w "Ani". Bardziej realistyczna. Umiejętnie kreślone dialogi, opisy i... charaktety. Emileczka jest doskonale stworzona. Jest dynamiczniejsza niż Ania. I musze stwierdzić, że przy niej Aneczka wypada dość nudno. Zawsze dobra, czuła, delikatna, pozytywna od początku do końca. A Emilka się zmienia, jest żywa, niepospolicie inteligentna, ironiczna. Ma tupet. Zabawnych momentów jest więcej niż w "Ani" (którą, cokolwiek bym w tym poście nie napisała kocham całym sercem! no... zostawiając trochę miejsca na "Emilkę").

To dobrze, że "Emilka" kończy się tam, gdzie się kończy. Po co nam śledzić jej losy, które tak naprawdę byłby od tej chwili losami Emilki i Tadzia, ewentualnie Emilki, Tadzia i ich dzieci. W "Ani" jesteśmy z bohaterką do 5 tomu. Niby jest Gilbert i cała masa innych ciekawych postaci, ale na przykład ja czuję jakbym coś utraciła, to już nie jest ta sama Ania. I nie pozostawia pola do wyobraźni. Podczas, gdy w "Emilce" możemy dopowiedzieć sobie jej dalsze losy na tysiąc różnych sposobów.

Tajemniczy Tadzio jest piękny. Trochę nieśmiały, ale przy ostatnich stronicach w końcu traci cierpliwośc i bardzo dobrze!

Dean... Interesujący. Chociaż mam co do niego mieszane uczucia. A wszystko za sprawą skandalicznego błędu w książce. W części pierwszej, kiedy poznajemy Garbusa, podano jego wiek: 26 lat. I tak wyobrażałam go sobie jako prawie 30-leniego mężczyznę. Dopiero w ostatniej części spadła na mnie jak grom z jasnego nieba wieść: Dean ma ponad czterdziestkę! I całe wyobrażenie o nim legło w gruzach!